در بعضی از شعرهای " سعدی " با نوعی شگردِ سرودن روبروئیم که فکر می کنم دلیل آن بنوعی کمک به مخاطب است تا او بتواند با تمرکز بر ساختار شعر،آن شعررا به محیط درک در حافظه ی بلند مدت بفرستد. ممکن است که شاعر از این طریق و بدلیل علاقه به موضوع خاص شعر، خواهان ماندگاری بیشتراثرش در یاد مخاطب باشد.

نمونه از اشعار سعدی :

صوفی به طعنه گفت که یاران خدا دوتاست / لعنت به آن کسی که بگوید خدا یکی ست

که در واقع اینطور خوانده می شود:

صوفی به طعنه گفت که یاران خدا دوتاست لعنت به آن کسی که بگوید./ خدا یکی ست .

در این بیت ازشعر"بیدل" که در پست قبلی گذاشتم با همین شگردِ سرودن روبروئیم .

تا رمزگرفتاری ما فاش نگردد

چون صبح به پرواز نهفتیم قفس را

که در واقع شعر اینطور خوانده می شود:

چون (به این دلیل)صبح به پرواز نهفتیم قفس را/ تا رمز گرفتاری ما فاش نگردد.