گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم

گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

مولوی

فکر می کنم بیش از حد شهودی بودن و غرق شدنِ در کمال گرایی ،باعث می شود که تا حدودی رابطه ی آگاهی آدمی با جسم اش قطع شود. اگر به هرکدام از اعضای بدن مان بی توجه باشیم و آن را نادیده بگیریم ، یقینا آن عضو به هولناک ترین شکل ممکن توجه ما را بخود کانونی خواهد کرد و در مرکز آگاهی ما جای خواهد گرفت و چه بسا ما را با مشکلات بزرگ جسمانی درگیر کند.

کمال گرایی خوب است اما کمک گرفتن ازدیگران را هم نباید فراموش کنیم . مطمئنا همه چیز را نمی دانیم.

 همانقدر بر تعالی روح مان متمرکز باشیم که برسلامت جسم و فیزیک مان. 

بقول نیچه " تنها فراموشی ست که ما را به حقیقت نزدیک می کند " اما تا هنگامی که همراهی تمامی اعضای بدن مان را با خود داشته باشیم.