چهارشنبه 17 خرداد روز خوبی نبود .نوعی نگرانی را تجربه کردیم که پیش از آن نبود.طبعا این تجربه ی جدید ، می بایست با رفتارو واکنشی نو و دیگرگون همراه باشد، اما نشد و واکنش مردم همراه با صبر و هوشمندانه بود. در چندین مورد صحبتی که با مردم عادی داشتم دیدگاه های متفاوتی داشتند. 

یکی می گفت این اتفاق بالاخره می افتاد و به تعادل میان کشورایران با دیگرکشورهای آسیب دیده ازا ین دست اشاره می کرد. دیگری می گفت ما سختی های زیادی را از سرگذراندیم ، جنگ ، کمبودها و امثال این ها ، بنابراین برای مقابله با این نوع تحرکات حتما راهی هست و آماده بود که همکاری کند و نوجوان ده یازده ساله یی هم که چیپس و ماسه چکیده خریده بود و داشت توی فیلم های نمایش خانگی بدنبال فیلم " پوپک و مش ماشاالله " می گشت ، می گفت می خوام امشب بخندم و چیپس و ماست بخورم چون فردا باید قوی باشم تا به یکی از دوستانم که اسباب کشی دارند کمک کنم تا وسائل اتاقش را کارتن کند. زندگی ادامه دارد و روزی چهره داعشیان ، در آینه ی همین مردم صبورو با هوش، منفورتر از همیشه دردیدار باخود متلاشی خواهد شد.