كفش هاي كهنه، ونسان ون گوك

:هيدگر مي گويد

:«. تنها در اين تصوير است كه چيزهاي خاصي درباره ي اين كفش ها قابل توجه اند »

از گشايش لبه هاي فرسوده ي كفش ها به گام برداشتن مشقت بار آن كارگر پي مي بريم.
در سنگيني بي انعطاف و زمخت كفش ها، مشقت فراهم آمده ي راه رفتن دشوار و كند او در شيارهاي گسترنده و هماره يكدست كشتزار، در عين وزش بادي سرد و نمناك، به چشم مي خورد.
رطوبت و بركت زمين روي اين چرم نشسته است.
در تخت كفش ها تنهايي راه هاي كشتزارها در شب هنگام پيداست.
درين كفش ها آواي مسكوت زمين، موهبت خاموش دانه هاي در حال رسيدن و خود تكامي بي دليل زمين در پي سترون آئيشي كشتزار زمستاني طنين انداز است.
تشويش پرشكيب براي حصول اطمينان از داشتن نان، مسرت بي زبان تاب آوردني ديگر در برابر تنگدستي، تپيدن در پيش رختخواب كودك در راه و لرزيدن و مواجه با مخاطره ي فراگير مرگ، بر اين افزار سايه افكنده است.
اين افزار به زمين تعلق دارد و در جهان ِ زن روستائي، تحت حمايت است.
از طريق اين تعلق حمايت يافته است كه اين افزار خود در استقرار_در_خويش قرار مي يابد.

__________________

همين پاره متن است كه به مركز ثقل مكالمه ي دريدا در كتاب مواضع بدل مي شود.