یاد
----
هراسم با باد می وزد
بادِ هراسم و میگذرم
ازروی برگ از روی شاخه ، دست های خیس ام و خودم.
سفیدم و از دندانهای مرگ جا مانده ام,
شیری پاشیده، صورتم لزج
مات و مردد
که جذب فضای مه - مرگ آلود نمی شود.
بواسطه ی زمزمه های دور توست شاید
که هنوز بند رختی از لباس های رنگارنگ و شاد
در حیاط خانه ام تاب می خورد
و"آذ گُل" روی نوک پا
با کفش های تق تقی نامرئی
تیش تیش می چرخد
سُر می خورد
روی انحنای موج نگاه مهربانت.
شادی لب پر می زد
از روزی که می ساختی
روزهایی...
بادِ هراسی که می وزد از کجاست؟
اردیبهشت 87
--------*
"آذ گُل" معمولا پدر با این نام صدایم میکرد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر