وقتی از خدا دور می شویم ، به چیزهایی نزدیک می شویم که دقیقا عامل همان دوری  از خدا و از خودمان است.

یکی از این چیزها قضاوت کردن دیگران است. هر کجا قضاوتی دیدیم باید بدانیم که تنها ناشی از غرور است .

غرور قضاوت می کند ، چون هیولایی ست که قادر به دیدن هیچ کس نیست الا خودش و خودبینی ،خود پسندی ،نادیده گرفتن دیگران یا از بالا به پائین نگاه کردن به دیگران را باعث می شود.

 همین هیولای غرور  با قضاوت ها که به تبع آن حق خوری و بی عدالتی را در پی دارد، آدم مغرور و مرتکب را آنقدر از خدا دور می کند که زیر بار همان حرفها و اعمالی که مرتکب شده مدفون می کند وخداوند تا زمانی که او نخواهد از این گور خودخواسته نجات یابد با هزاران نشانه اعم از بیماری های جسمانی سخت یا ضررهای مالی توانفرسا و یا در آخر مرگ ... به او هشدار میدهد که بخود بیاید. یعنی در واقع از خدا دور است ولی فراموش شده نیست. همینکه فراموش شده نباشیم فرصتی ست که خود را به خدا نزدیک کنیم.